Ιστορίες με καρμπυρατέρια...

[gemara]

Τη βγάζω λοιπόν τιμητική βόλτα στον τελευταίο καλοκαιρινό καφέ του φόρουμ. Ο λόγος για τη μηχανή μου, μία BMW R69S του '61. Δούλευε και δουλεύει τζιτζί. Σε άριστη κατάσταση πλαίσιο, βαψίματα, φρένα, λάστιχα, κινητήρας, όλα. Τσακμάκι, κάθε φορά (αφού την έμαθα και μετά!) παίρνει μπροστά με την πρώτη και κρατιέται στο ρελαντί της μέχρι να σωθεί η βενζίνη.

Φτάνει στον Πειραιά, σβήνει και παγώνει. 2-3 ωρίτσες μετά την βάζω μπρος για να φύγω. Δεν παίρνει με την πρώτη. Κοιτάω δεξιά αριστερά αν με βλέπει κανείς φτου, όλοι με βλέπουν... Της τραβάω την επόμενη μανιβελιά με δύναμη - δε θα σου περάσει εσένα - και παίρνει. Αμέσως αντιλαμβάνομαι ότι πάει να σβήσει - μη μου το κάνεις αυτό - γκαζιά και κρατιέται συνέχεια με το χέρι κάνοντας ένα μπούπου μπούμπου τρέμοντας ολόκληρη...

Καταφεύγω άμεσα στην από παλαιών χρόνων Ελληνική επιστημονική διάγνωση: "Κοίτα να δεις που την ματιάσανε" λέω. Φεύγω άρον άρον και βλέπω στο δρόμο ότι δεν κρατάει ρελαντί, στις ψηλές στροφές όμως πέταγε όπως πάντα.

Στο θέατρο του Πειραιά απ' έξω, σταματάω να της τα πω ένα χεράκι και να της τραβήξω το αυτί (μπουζί). Της τραβάω το αριστερό, τίποτε - δούλευε όπως και προ λίγου, με το ζόρι δηλαδή. Όπα λέω, το βρήκαμε με την πρώτη! Της τραβάω το δεξί μπουζί, μπράφ σβήνει. Διάγνωση: Έχουμε πρόβλημα στον αριστερό κύλινδρο. Επειδή όμως είναι κατασκευασμένο έτσι το μηχανάκι αυτό για να μην σε αφήνει ποτέ στο δρόμο, γεμάτος σκέψεις και διαγράμματα διάπλατα στο μυαλό την έφερα σπίτι, κρατώντας της το ρελαντί με το χέρι...

Μετά από 2 "δύσκολες νύχτες" σκέψης και προβληματισμού, μεταβαίνω από τη θεωρία στην πράξη.
Το πρόβλημα: Η μηχανή δούλευε κανονικότατα εδώ και πολύ καιρό, έσβησε και μετά από 3 ώρες χωρίς να της πειράξω τίποτε δεν κράταγε ρελαντί.

Πιθανές αιτίες.

Μάτιασμα. Απορρίφθηκε ως μη αναφερόμενη από τον κατασκευαστή.

Ηλεκτρολογική αιτία. Βγάζοντας την μπουζόπιπα, και τη μία και την άλλη, ο σπινθήρας μου άλλαζε τα φώτα! Σπινθήρα έχουμε και πολύ δυνατό, τον ίδιο και στις δυο.
Αντιμετάθεση μπουζί. Καμμία αλλαγή, ο αριστερός κύλινδρος εξακολουθεί να αγκομαχάει.

Τι άλλο μένει;
Καύσιμο. Το ντεπόζιτο καθαρό, τα φίλτρα καθαρά, τα σωληνάκια ρέουν άφθονη βενζίνη και φτάνουμε στο καρπυρατέέέέρ...

Παρατήρηση πρώτη. Για όσους ξέρουν, οι παλιές BMW για να πάρουν μπροστά, έπρεπε να ζιγκλάρεις λίγο τα "tickler" που έχουν πάνω στο ποτηράκι του καρμπυρατέρ. Αφού έπαιρνε μπροστά η μηχανή μου, παρατήρησα ότι μόλις πήγαινε να σβήσει, αν ζίγκλαρα λιγάκι, αμέσως ζωντάνευε ο κινητήρας και λειτουργούσε κανονικά, για λίγο όμως, μετά έσβηνε πάλι.

Τώρα λοιπόν, επειδή δεν είμαστε έμπειροι μάστοροι, χρειάζεται λίγο διάβασμα.

Αυτό είναι το καρμπυρατέρ σε ανάπτυξη που φοράγανε όλες οι παλιές BMW




Αυτά είναι τα δυο καρπυρατέρ της αριστερό - δεξί όπως φαίνονται,



Ο τύπος τους αριστερό - δεξί 1/26/91-1/26/92, μέχρι και η Wikipedia το γράφει πλέον!



Αν θέλετε να αγοράσετε ένα από αυτά, μεταχειρισμένο σε καλή κατάσταση τα βρίσκετε σήμερα από 440€ και πάνω... Το ένα.

Με ένα γκουγκλάρισμα, βρίσκετε αμέσως τη διατομή τους και το πως δουλεύουν...



Δηλαδή:

Το καύσιμο μπαίνει στον θάλαμο του πλωτήρα (15) από το σωληνάκι 13.
Διατηρείται σε μια σταθερή στάθμη με τη βοήθεια του πλωτήρα 16 που ζυγίζει ακριβώς 7 γραμμάρια.

Ιστορική αναδρομή εδώ. Γιατί τα καρμπυρατέρ Bing που χρησιμοποιούσε η BMW είχαν "κολλημένο" στο πλάι αυτό το ποτηράκι;
Απάντηση. Όταν η μηχανή ήταν σόλο, χωρίς sidecar δηλαδή και έμπαινε σε στροφή, ναι μεν πλάγιαζε, αλλά λόγω της φυγόκεντρου η στάθμη της βενζίνης μέσα στο καρπυρατέρ παράμενε η ίδια σαν να ήταν όρθια η μηχανή. Είναι το ίδιο πράγμα όταν ένα αεροπλάνο παίρνει στροφή και βλέπουμε ότι το γεμάτο νερό ποτήρι μας δεν χύνεται έξω.
Όταν όμως οι μηχανές έβαζαν sidecar, στις στροφές δεν έγερναν! Η φυγόκεντρος τότε, έπαιρνε τη βενζίνη και την τράβαγε στην άκρη, αδειάζοντας το καρπυρατέρ (όπως ακριβώς χύνεται ο καφές στο αυτοκίνητο αν αρχίσουμε τα παντιλίκια...) και σε μια παρατεταμένη στροφή, οι μηχανές έσβηναν!!! Έβαλαν λοιπόν αυτά τα "ποτηράκια" και όταν έστριβε η μηχανή πλέον είχε μπόλικη βενζίνη να τραβάει από το έξτρα ποτηράκι...

Το 14 είναι το πραματάκι που πατάμε για να βοηθήσουμε την εκκίνηση, "πλημμυρίζοντας" με περισσότερο καύσιμο το θάλαμο του πλωτήρα. Τον σπρώχνουμε κάτω δηλαδή και η μύτη του άξονά του υποχωρεί αφήνοντας να μπει περισσότερη βενζίνη μέσα.

Το καύσιμο περνάει μέσα από τις διόδους του από το θάλαμο του πλωτήρα στο ζιγκλέρ της "επιτάχυνσης" (12) και του ρελαντί 3. Όπς!!! Το κρατάμε αυτό!

Η βελόνα (10) ανεβοκατεβαίνει με το συρματόσχοινο του γκαζιού (6-7), αφήνοντας να περάσει περισσότερο καύσιμο, ανεβάζοντας τις στροφές του κινητήρα.

Το καύσιμο που απορροφάται από το ψεκαστήρι 3 του ρελαντί, το βαστάει εκεί η βίδα - τάπα 4, αναμιγνύεται με τον αέρα που έρχεται από την εισαγωγή αέρα του καρμπυρατέρ 9 και το στέλνει κατευθείαν στην πολλαπλή (manifold) εισαγωγής 1, μέσα στον κύλινδρο. Έτσι η μηχανή βαστάει ρελαντί και δεν σβήνει ποτέ όταν κλείσουμε εμείς όλο το γκάζι.

Η "χοντρική" ρύθμιση του ρελαντί γίνεται με τη βίδα 20 που δε φαίνεται καλά στα διαγράμματα, είναι φάτσα κάρτα όμως στις πρώτες φωτογραφίες, αυτή με το ελατηριάκι.

Η "ψιλή" ρύθμιση του ρελαντί γίνεται με τη βίδα 19 που σφίγγει με παξιμάδι 9αράκι και στην ουσία ρυθμίζει το ποσοστό της βενζίνης και του αέρα, κάνει πλούσιο ή φτωχό δηλαδή το μίγμα. Σε περίπτωση που ξεχυλίσει ο θάλαμος του πλωτήρα, για να μην μπει το καύσιμο ατόφιο στον κινητήρα και του αλλάξει τα φώτα, αυτή η βίδα έχει μια τρύπα και όταν ανέβει η στάθμη του καυσίμου, η βενζίνη τρέχει έξω. Γι αυτό όλες μα όλες οι παλιές BMW που δεν είχαν πλαινό σταντ και της βάλαμε εμείς για να μη κοψομεσιαζόμαστε με το κεντρικό, μόλις "πλαγιάσουν" λίγο, το καύσιμο του αριστερού πλωτήρα που ήταν στο όριο, τώρα "ανεβαίνει" και τρέχουν λίγες σταγόνες έξω.

Από θεωρία σκίζουμε τώρα, πάμε και στην πράξη.

Αφού έχουμε αποκλείσει όλες τις άλλες αιτίες που πιθανόν να προκαλούσαν κακή λειτουργία του κυλίνδρου, έχουμε εγκλωβίσει στο καρμπυρατέρ και ειδικότερα στη διάταξη που κρατάει το ρελαντί.

Πήρα το καρμπυρατέρ στα χέρια, έβγαλα τη βίδα 20 του χοντρικού ρελαντί, πεντακάθαρη, έβγαλα τη βίδα 19 του ψιλού ρελαντί, πεντακάθαρη και αυτή...

Κοίταξα τον πλωτήρα μήπως έχει τρυπήσει και "βουλιάζει", τούμπανο ο πλωτήρας...



Κοιτάω το σώμα του καρμπυρατέρ...

Στα αριστερά του φαίνεται η τρυπούλα κάτω κάτω που μπαίνει η βελόνα και ανεβοκατεβαίνει με την μανέτα, δίνοντας το καύσιμο για την επιτάχυνση και δίπλα είναι το ποτηράκι, ο θάλαμος του πλωτήρα.



Η μηχανή αυτή ανήκε σε έναν εύπορο επιχειρηματία της Βόρειας Ελλάδας που την είχε αγοράσει την δεκαετία του 60. Η μηχανή αυτή αντιπροσώπευε ότι καλύτερο και γρηγορότερο κυκλοφορούσε στην παγκόσμια παραγωγή, κάτι καλύτερο από το σημερινό SS1000 για να καταλάβετε. Σύντομα την καβάλησε ο γιός του, που έκανε ένα γερό πέσιμο. Φοβούμενος ο πατέρας λοιπόν, την "ξαφάνισε" τη μηχανή για πολλά χρόνια. Κάπου όλα αυτά τα χρόνια θα πρέπει να γέμισαν νερό τα καρμπυρατέρ της. Γι αυτό και το ποτηράκι που είδα καλύτερα από κοντά, ήταν σκουριασμένο στον πάτο του...



Το έπιασα με το χέρι και γέμισα κομματάκια σκουριάς...

Για να δούμε λοιπόν το ψεκαστήρι του ρελαντί...

Ξεβιδώνω την τάπα 4 από κάτω...


και κοιτάω το ψεκαστήρι 3...


Το φυσάω για να επαληθεύσω αυτό που βλέπω και... κοκκινίζω σα μπαρμπούνι...

Ήταν "μπετό", δεν πέρναγε τίποτε από μέσα. Προφανώς η σκουριά από τον πάτο του θαλάμου του πλωτήρα πέρασε από εκεί μέσα και το βούλωσε...

Πατέντα τώρα. Πως το καθαρίζουνε;
Παιρνω τη συρματόβουτσα που έχω για να "ξύνω" τα μπουζί και οι "τριχούλες" της έκαναν μια χαρά τη δουλειά!




Μετά από ένα καλό τριψιματάκι η βίδα του ρελαντί γίνεται πάλι διαμπερής όπως θα έπρεπε!




Αντίστροφα όπως λέει και το μάνιουαλ, συναρμολόγηση του καρμπυρατέρ και πάμε για την τελική δοκιμή να δούμε αν υπάρχει περίπτωση να δουλέψει πάλι η μηχανή!


Φόρτωμα καρέκλες, ομπρέλες, πετσέτες και βουρ στην παραλία για μπάνιο!