THE DUCATI CODE του φιλου μου του λυκου

[γιαγια αρκουδα]

THE DUCATI CODE

Το κοκκινο φωτακι εξω απ τη μεγαλη πορτα της Μπολονια αχνοφεγγε. Ισως ηταν λογω αγωνιστικου χαρακτηρα αλλα και παλι εφερνε κατι αλλο στο μυαλο. Μετα απο μερικα δευτερολεπτα καηκε και βεβαιωθηκα οτι ειμαι στο σωστο χωρο. Το χώρο για τον οποιο τοσα ειχα ακουσει… για τη διαβοητη Ντεσμο Ντει. Πλυσεις εγκεφαλου, εκβιασμοι, παραποιηση της αληθειας και της ιστοριας… μεχρι και φονοι.

Ειχα ακουσει ότι το πρωτο σταδιο ηταν να αυτομαστιγωθεις. Το δευτερο και σκληροτερο ήταν να αποκτησεις Μανστερ. Το τριτο ηταν να τους δωσεις ολη σου την περιουσια αλλα αυτό ηταν απορροια του δευτερου αφου αργα ή γρήγορα εξανεμίζονταν όλα σου τα περιουσιακα στοιχεια. Προχώρησα απ τη μισανοιχτη πορτα με προσοχη. Μπαινοντας μεσα ειδα ενα γεροδεμενο ιταλο του νοτου να κοπαναει με τη ματσολα ενα μοτερ προσπαθωντας να το κομπλαρει σ' ενα πλαισιο. Μου ειπε ευγενικα οτι τα πλαισια τα φτιαχνουν καταδικοι στη Σικελια, απο κει εκαναν και τα σχεδια κι απο κει τα προμηθευονται ακομα. Ειχαν ξεκινησει απο πυργους με σπιρτα, μετα οδοντογλυφιδες και τωρα πλαισια. "Καμια φορα τους βγαινει πιο μικρο και δεν κουμπωνει πανω ο κινητηρας" μου σφυριξε και κοπανησε αλλη μια. Γι αυτο τον γυριζουμε γυρω γυρω να δουμε πως θα ταιριαξει. "Αι στο ντεσμο" ξαναφωναξε και κοπανησε μια δυνατη. "Και καλα να ναι στενο. Το βολευουμε. Καμια φορα τους βγαινει φαρδυ και κολυμπαει μεσα ο κινητηρας. Γιατι νομιζεις οτι μεγαλωνουμε τον κυβισμο? Οτι θελουν στελνουν οι *******, εχουμε και μεις τωρα 3-4 μοτερ και βαζουμε οποιο κανει."

Προχωρησα παρακατω εκει που ηταν μαζεμενοι πολλοι εργατες. Όπως περνουσα ειδα στον τοιχο μερικα συνθηματα, παροιμιες του λαου της Ιταλιας, σε μικρες κορνιζες. "Καλλιο Ντουκατόδενε παρά σερβισογύρευε""Οσα δε φτανει ιταλικο τα λενε Καβασακι""Δουλεια δεν ειχε ο ντεσμο του, πηδουσε τις βαλβιδες"Είχε και ένα αρχείο εφημερίδων με αρκετό ενδιαφέρον σε μια γωνιά. «Τραμπάλα του Ταλιόνι καταρρέει σε παιδική χαρά. Έξαλλοι οι γονείς.» «Σκαλωσιά Ντουκάτι στέλνει μετανάστη μπετατζή στο νοσοκομείο.» Και μια τρομαχτικη μ' ένα Ιταλο να σε δειχνει και να λεει «Εσυ ΠΟΣΑ ντελορτο ρύθμισες σημερα;» Ειχε κι άλλο ένα λίγο πιο πέρα :«Ντουκάτι Νικήτρια του 39ου Κυπέλλου Ιταλίας. Έτρεχαν 48 Ντουκάτι και ένα Χόντα το οποίο όμως έπεσε πάνω στα 39 σταματημένα από πρόβλημα Ντουκάτι στην πρώτη στροφή και ΔΕΝ τερμάτισε ο άχρηστος Ιάπων. Άλλος ένας ΘΡΙΑΜΒΟΣ κτλ. Κτλ.» Παρακάτω ένα άρθρο που έλεγε: «Εναλλακτικά Καύσιμα. Ντουκάτι με Υδρογόνο. Κίνδυνος – Θάνατος.» κι από κάτω υβριστικά σχόλια των εργατων. Λιγο πιο περα, καρφιτσωμενες σ' ένα μπορντ με τιτλο «Αποτυχημενες Εφευρεσεις – Μαθαινουμε απ τα λαθη μας» ήταν ένα σκίτσο μ' ένα θερμοσίφωνο ντουκάτι, ένα μπλουπριντ κινητήρα ντέσμο για διαστημόπλοιο που η ΝΑΣΑ απέρριψε και τέλος ένα ηλεκτρικό μασαζοκορσέ δίπλα στον οποίο είχε φωτογραφίες χοντρών θυμάτων ηλεκτροπληξίας κι ένα μεγάλο «ζητάμε συγνώμη από τις οικογένειες.»





Προχώρησα στον κύριο χώρο του εργοστασίου. Βρηκα ένα μηχανικο σκυμμενο πανω από ένα κινητηρα να ρυθμιζει κατι. Ενας διπλα του ειχε ιδρωσει και ουρλιαζε «κοψε το κοκκινο καλωδιο! Το κοκκινο καλωδιο! Προσεχε στροντζο θ' ανατιναχτουμε!» Εκεινη την ωρα που κοιταζα να δω τι κανουν, σβηνουν όλα τα φωτα. «Όχι ρε παλι ρε #### το μαγκνετι μαρελλι σου ε ΟΧΙ» να χτυπιεται και μετα αρχιζει να ωρυεται «Το εφεδρικο! Βαλε το εφεδρικο!» Ξαφνικα βλεπω φως από 2 τεραστια φαναρια να φεγγουν πανω στον παγκο. Μολις συνηθισαν τα ματια μου καταλαβα ότι εβλεπα τα φωτα από 2 CB400 N που ηταν στημενα διπλα. «Καλα που μας τα πηραν κι αυτά κι εχουμε φως ρε! Πρώτα ειμαστε με τα κεριά!» Ο ενας γυρισε και με κοιταξε αγρια «Ντουκατι εχεις και συ;» «Όχι, Χοντα CB1300.» «Ε φερτο ρε φιλε μεσα και δε μιλας τοση ωρα να χουμε φως ρε!» Ο άλλος στραβωσε. « CB1300? Πφφ…» «Γιατι ρε φιλε πφφφ ;» «Νομιζεις δεν κανουμε συγκριτικα εδώ? Νομιζεις ότι μονο Ντουκατι τεσταρουμε; Σε πληροφορω φιλε ότι βαλαμε 1300 στην πιστα με το χιλιαρι το δικο μας και το πατησε το 1300.» «Σοβαρα μιλας;» «Ε ναι ειχε καποια προπορεια το Ντουκατι, αλλα και το 1300 αδυνατο να το φτασει.» «Γιατι;» «Γλυστραγε.» «Δεν ειχε λαστιχα;» «Πως δεν ειχε. Αλλα γλύστραγε στα λαδια.» «Στα λαδια; Που βρεθηκαν λαδια στην πιστα των δοκιμων;» «ΠΟΛΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΦΙΛΕ;»

Εφυγα ψιλοτρομαγμενος για τον πανω οροφο που ηταν τα γραφεια. Βρηκα και μια μικρη βιβλιοθηκουλα στο διαδρομο, με συγκριτικα τεστ. Ένα εγραφε «Ducati Monster vs KTM 990 – Not for public view. » «Ducati Monster vs. Speed Triple. Not for public view. » «Ducati Monster vs. Z750 – Not for public view. » «Ducati Monster vs. Honda Innova 125 – To Be Published as a Brand Name Comparison. »Ειδα την πορτα ενός γραφειου ανοιχτη και μπηκα.

Προχώρησα αργά στο γραφείο αλλά με τη γλίστρα έχασα και το πάτωμα και όλα, πήγα να κάνω μπερμ ένα φύκο που είχε για να κρατηθώ αλλά τον πούλο, έσκασα πάνω σ' ένα πουφ ευτυχώς. Βλέπω ένα τύπο καλοντυμένο, αδυνατούλη, με γαμψή μύτη.

Πίσω του είναι ένα μοτέρ το οποίο έχει μετατραπεί σε κείνα τα φενγκ-σουι συντριβάνια, βγάζει λάδι απ' τον κύλινδρο και το κάρτερ, το κατεβάζει σε κάτι μπονσάι και το ξαναγυρίζει μέσα. Βλέπω ένα κάδρο πάνω απ' το γραφείο του με μια τεράστια φλάντζα κι από κάτω γραμμένο 'ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ'.

μολις βρω το 2ο και 3 μερος θα το ποσταρο

[γιαγια αρκουδα]

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ HONDA

Η Μόνικα σφίχτηκε πάνω μου καθώς πλησιάζαμε τον περίβολο του εργοστασίου. Άφησα το CB στο πάρκινγκ και προχωρήσαμε ανάμεσα στα χρυσάνθεμα μέχρι την επιβλητική είσοδο με το μεγάλο H.

Ένας κοντός συμπαθητικός Ιάπωνας μας χαιρέτησε. «Καλώς όλισες τιμημένε επισκέπτη αρ. 418. Είμαι ο ξεναγός αρ. 23 και θα σας ξεναγήσω με χαλά στο χώλο αρ. 58Α του ελγοστασίου μας. Πλώτα όμως εσείς πλέπει βάλετε αυτοκόλλητα επισκέπτη.»

Και πριν πλολάβω να αντιδλάσω που θα έλεγε κι ο Ιάπων μας κολλάει 2 αυτοκόλλητα στο κούτελο με κάτι νούμερα πάνω. «2,685 yen παλακαλώ». «Ε; Γιατί;;;» «Τόσο κάνει αυτοκόλλητο Honda τιμημένε επισκέπτη 418.» Στο έντονο μη-ιαπωνικό μπινελίκι που ακολούθησε εκ μέρους μου αλλά έγινε κατανοητό γιατί τον είχα πιάσει απ’ το γιακά και τον έκανα κούνια-μπέλλα μας αιτιολόγησε την τιμή.

«Αυτοκόλλητα Honda φτιάχνονται με παλιό παραδοσιακό τλόπο από μητέλες και γιαγιάδες μας. Πλώτα μαζεύονται όλες και μετά από την τελετή φτιάχνουν κόλλα για αυτοκόλλητα Honda βλάζοντας Hondoχορτο που μαζεύουν οι μοναχοί εκεί πέλα (κι έδειξε ένα βουνό που χανόταν στα σύννεφα). Μετά τιμημένες γιαγιάδες μας φέλνουν κεντημένα πλωτότυπα σχέδια από τα αυτοκόλλητα. Δική μου γιαγιά έφτιαξε αυτοκόλλητα Aflika Twin» είπε και φούσκωσε το στήθος του με περηφάνια. Για να φτιάξουμε αυτοκόλλητο VF τέλουμε οκτακόσια παπαρούνες και ενάμιση κιλό Hondoχορτο για την κόλλα. Ένα CBR600RR τέλει μισή πλαγιά. Παλακαλώ μη διαμαλτύλεστε.»

"Τλελός είσαι λε;" του φώναξα εμφανώς επηρρεασμένος απ' τη ντοπιολαλιά. "Δεν τα θέλω σου λέω! Και ούτε τα αυτοκόλλητα του Άφρικα μ' αρέσουν αν θες και να ξέρεις!" Τον βλέπω να μένει ανέκφραστος καθώς μου απαντάει "Ντλόπιασα Χόντα" και αμέσως κάνει χαρακίρι ή χαλακίλι ή όπως το λένε στα ιαπωνικά μπροστά στα μάτια μας.

Και πριν συνέλθουμε απ' το σοκ, τσουπ, πετάγεται ένας μέσα απ' τους θάμνους.

"Καλώς όλισες τιμημένε επισκέπτη αρ. 418. Είμαι ο ξεναγός αρ. 24 και θα σας ξεναγήσω με χαλά στο χώλο αρ. 58Α του ελγοστασίου μας. Βλέπω φολάτε ήδη τα αυτοκόλλητα σας." H Mόνικα μου έσφιξε το χέρι σιωπηλά και προχωρήσαμε.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η προετοιμασία των αναβατών του HRC για όλα τα αθλήματα. Ιάπωνες παραταγμένοι σε τέλειες τετράδες να επαναλαμβάνουν γκαρίζοντας κάτι παραγγέλματα που έδινε έταιρος Ιάπων ανεβασμένος σε βάθρο και εξοπλισμένος με ντουντούκα. "Καλά τι φωνάζουν;" ρωτάω τον ξεναγό μας.

"ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΛΑΣΤΙΧΑ"
"ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΚΟΣ ΘΕΟΣ ΙΝΑΚΟΥΖΑΚΑ"
"ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΟΥΖΟΥΚΙ ΦΤΑΙΕΙ ΒΛΟΧΗ"

Αναρτημένες τεράστιες γιγαντοαφίσσες με τα αγωνιστικά RCV και τίτλο ''Πρωταθλήτρια 2006". Βλέπω και μια φωτογραφία του Hayden που ήταν ένα μικροσκοπικό πλαισιάκι στο κάτω δεξιά μέρος της αφίσσας να λέει ''Αναβάτη νο. 284''. Από κάτω έχει και υποσημείωση ''Λίγο κουλό, αλλά τυχελό, Χόντα νικάει πάντα''.

Προχωράμε παρακάτω και βλέπω ένα ΧΧ Βλάκβερδ πάνω σ' ένα μικρό βάθρο.

Ο Ιάπων φουσκώνει από περηφάνια. "Κι εδώ αγαπητέ επισκέπτη το νέο μας ΧΧ.'' ''Νέο; Αυτό είναι το παλιό, το ξέρω αυτό το μοντέλο!'' Ο Ιάπων έγινε μπλε απ' τα νεύρα του. ''Θα παρακαλούσα αγαπητό επισκέπτη που είναι πιο στλαβός από κίσσα που πετάει στον ανατέλλοντα ήλιο έχοντας στο λάμφος της καθλέπτη να πλοσέξει καλύτελα!'' ''Πλοσέχω λε φίλε... αλλά..''. ''Παλατήλησε παλακαλώ νέους καθλέπτες! Παλατήλησε νέο σχεδιασμό ουλάς λίγο-πιο-μυτελό.'' Παροξυσμό είχε πάθει. ''Παλατήλησε ολοκαίνουλια αυτοκόλλητα και χλώμα δυο τόνους πιο γκλί.'' ''Γκλί;'' ''ΝΑΙ''. ''Μμμμ''. ''Παλατήλησε νέα γκλιπάκια από την τεχνογνωσία μας στα MotoGP.'' ''Δεν περίμενα να περνάει τόσο γρήγορα στην παραγωγή."

Αυτό τον κέρδισε και ηρέμησε λίγο. Παρατηρώ έναν Ιάπωνα εργάτη να κάθεται πάνω στο ΧΧ και να κουνάει καταφατικά το κεφάλι ευχαριστημένος. "Δοκιμαστής ελγονομίας Χόντα για Ιάπωνα αναβάτη'' μου ψιθυρίζει ο οδηγός μας. Μετά βλέπω έναν Ιάπωνα με κοντά ξυλοπόδαρα να κάνει το ίδιο και να δείχνει "ok''. ''Δοκιμή ευλωπαίο αναβάτη'' μου ξαναψυθιρίζει ο δικός μας. Βλέπω ένα κοντό Ιάπωνα με ένα μπαλόνι δεμένο στο στομάχι. Ανεβαίνει πάνω με κόπο, αφήνει το ένα χέρι κι αρχίζει να βρίζει στα ιαπωνικά, μετά χαμογελάει και λέει ok. ''Δοκιμή Έλληνα αναβάτη, κοντοευλωπαική φυλή'' μου λέει ο ιάπων χαιρέκακα.

Βλέπω έναν ανέκφραστο ψηλό να ανεβαίνει πάνω. Ξαφνικά φωτίζεται μπροστά του μια οθόνη σαν εξομοιωτής κι αρχίζει να οδηγάει σε μια τεράστια ευθεία. Δεν κουνιέται ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Ξαφνικά φαίνεται στην οθόνη ένα δέντρο και φρενάρει διατηρώντας το ίδιο ανέκφραστο βλέμμα. ''Ξενεροβορειοευρωπαική;'' ρωτάω τον Ιάπων που με κοιτάει εξεταστικά ''Επισκέπτη 418 βλέπει πολλά''.

Ξαφνικά βλέπω ένα τύπο χωρίς κράνος να ανεβαίνει πάνω, να γελάει και να χαιρετάει αριστερά-δεξιά, να ψάχνει μια ώρα να βάλει μπροστά, να κοντεύει να πέσει, να βάζει πόδια κάτω, να μην κοιτάει μπροστά του, και να κουβαλάει και κάτι τσαντάκια. Κοιτάω τον Ιάπων με απορία. Τεντώνει να φτάσει τ' αυτί μου. ''Έλληνα πολιτικό.'' ''Αααα...''

''Έχετε μήπως τις μοτοσυκλέτες του Freddie Spencer;'' ρωτάω τον ξεναγό μας. ''Τι είναι το Freddie Spencer; 400;'' ''Oχι δεν είναι μοτοσυκλέτα! Τον Spencer, τον αναβάτη σας στο παγκόσμιο! Μη μου πεις δεν τον ξέρεις! Από τους μεγάλους στα MotoGP πριν μερικά χρόνια!"




Με κοιτάει καχύποπτα. ''Μήπως λέει το μαφιόζο το κουλό;'' ''Το ποιό;'' ''Το κουλό μαφιόζο, εκείνο το κοντό το ύπουλο που τρακάρει μηχανάκια μας;'' ''Δεν ξέρω ποιον λες.'' ''Ένα κακό κοντό που δεν το παίζανε άλλα παιδάκια και έχει ιταλικό όνομα... πως το λένε... α ναι, Ντόνι Γκαζόζα. Μαφία πλέπει να 'ναι.'' μου λέει συνωμοτικά. ''Ο Πεντρόζα;'' ''Ναι, αυτό! Ένα μουλωχτό!'' ''Όχι τον Πεντρόζα! Τον Σπένσερ λέ- καλά άστο. Από Ρόσσι τίποτα; Και μη μου πεις δεν ξέρεις το Ρόσσι.'' ''Ναι αμέ.'' ''Πάλι καλά.'' ''Το Αμελικάνο που έτλεχε στις λάσπες με ανάποδα είναι ή το άλλο το πολύχλωμο το ιταλό που σκύβει κοιτάει μοτέλ πλιν από αγώνα ξεφτιλίζει μηχανικούς Honda;'' ''To πολύχρωμο, ένα παιδί που έγραφε στον πρωκτό δε ντόκτορ;'' ''Πλωκτό... δε ντόκτολ...'' λέει σκεπτικός ο Ιάπων. ''Μήπως θέλει δούμε καινούλιο Ντωβίλ;!''

Η Μόνικα με κοιτάει κι αναστενάζει. ''Αν είναι να συνεχίσει έτσι θα πάω από βαλεμάλα. Προτείνω να ξεφορτωθούμε τον Ιάπωνα και πάμε μόνοι μας να κοιτάξουμε παρακάτω.''

'Εντάξει, να τον ξεφορτωθούμε' είπα στη Μόνικα, 'αλλά πως;'

'Άστο σε μένα...' ψιθύρισε μ' ένα γατίσιο χαμόγελο. Πλησίασε τον ιάπωνα. 'Αυτό είναι το Ντωβίλ;' τον ρώτησε. 'Ναι!' απαντάει γεμάτος χαρά. 'Εκπληκτική μοτοσυκλ-' 'Μπορώ να δοκιμάσω αν μου κάνει γι' αυτό που θέλω;' τον διέκοψε ψιθυριστά. 'Βεβαίως σεβαστή επισκέπτρια 418B'.

Η Μόνικα πλησίασε αργά το Ντωβίλ και κατεβάζοντας βασανιστικά αργά το φερμουάρ του δερμάτινου τζάκετ ξάπλωσε με την πλάτη στη σέλα του Ντωβίλ, αφήνοντας τα μαλλιά της να χυθούν στο τεπόζιτο. Κοίταξε τον ιάπωνα καθώς ακουμπούσε τις μύτες από τις μπότες της στα πίσω παταράκια. 'Θα με βοηθήσετε να δοκιμάσω κάτι;'

Κοιτάω τον ιάπωνα. Ανέκφραστος. Τα δικά μου ερυθρά αιμοσφαίρια έχουν ξεκινήσει τη διαδήλωση, έχουν ξεχυθεί σε δρόμους και πλατείες, κατεβαίνει και η αδρεναλίνη την κάθετο και συναντάει την πορεία με αιτήματα που απαιτούν άμεση ικανοποίηση αλλιώς θα το κάψουμε το μαγαζάκι λέμε - κι ο Ιάπων ανέκφραστος! Πλησιάζω τη Μόνικα και της ψιθυρίζω 'δεν πιάνει... σ' αυτόν τουλάχιστον'.

'Αλλο ένα γατίσιο χαμόγελο, σηκώνεται αργά, και σπρώχνει απαλά με ένα δάκτυλο το σαγόνι του Ιάπωνα που πέφτει κάτω ξερός σε στάση προσοχής. 'Πάντα πιάνει αμόρε' μου ψιθυρίζει με το χαμόγελο να παίζει ακόμα στην άκρη των χειλιών της.

Βάζουμε τον ιάπωνα σε μια βαλίτσα του Ντωβίλ και συνεχίζουμε πλέον μόνοι μας την εξερεύνηση. Περνάμε δίπλα από μια ομάδα παλαιστών Sumo που κάθονται σε χαμηλά σκαμπό με τα pampers χωρίς να μας αντιληφθούν, και δεν μπορώ να μην προσέξω το ταμπελάκι μπροστά τους. 'Goldwing Design Team'.





Και να που τελικά βλέπουμε κάτι που μας εξιτάρει. 'Απαγορεύεται η είσοδος. HRC Preparation'. Ανοίγω την πόρτα και μένω ξερός. Δε μπορεί. Έχουμε βγεί στον εξωτερικό χώρο του εργοστασίου και στο πίσω μέρος των πιτς μιας μίνι πίστας. Ο μοναδικός που βρίσκεται εκεί και κλαίει με αναφυλλητά δίπλα σε ένα RCV είναι - 'Καλημέρα, you know;'. Δεν το πιστεύω! Τον βλέπω να σκουπίζει τα δάκρυα του. 'What's wrong mate;' τον ρωτάω. 'I'll tell you... κάτισε εσύ πάνω σε μηκανή'. Άλλο που δεν ήθελα. Κάθομαι πάνω στο RCV και του λέω 'φανταστικό είναι!'. 'Ναι ε; Φανταστικό, really; Για κοίτα εμένα!'

Κάθεται. Τα γόνατα κοντεύουν να του μπουν στα ρουθούνια. Οι αγκώνες φτάνουν στους αστράγαλους. 'Ωχ... τι έγινε big guy;' 'Ρυθμίσανε μηχανάκι για στούμπο, you know; Nicky Hayden λες και οδηγάει Innova με σπασμένη ανάρτηση you know; Nicky σκέφτεται πάει KR Team, they got ψηλό μηχανάκι, you know; That's not fair!'

'Tι δατς νοτ φέαρ και φέρινγκ ρε μεγάλε... άμα σου πω τι είδα στο εργοστάσιο της Ντουκάτι...' 'Oh my god, πήγες εκεί; You got guts man! Μήπως πήρες κανένα φέρινγκ κατά τύχη;' 'Όχι αλλά ανακάλυψα κάτι φρικτό... το μηχανάκι του Stoner είναι τηλεκατευθυνόμενο.' Τον βλέπω να γελάει σαρκαστικά. 'Man... you're way behind GP technology... ντεν ξέρεις τι παίζεται... αυτό δεν είναι τίποτα...' 'Ε πως τίποτα!! Μηχανάκι με πομπό;! Ε όχι και τίποτα ρε Κεντάκυ!' 'Look... i'm gonna tell you... αφου μου είπες κι εσύ... but don't say anyone, you know;' 'Έλα πες και μ΄έσκασες...΄

Παύση.

Κοιτάει τριγύρω.

'Κι ο Πεντρόζα είναι τηλεκατευθυνόμενος my man. Νot the bike. Ο ίδιος ο Πεντρόζα. Τον πάει ένας κοντός τύπος που κάθεται πίσω στα πιτς μ' ένα καπελλάκι Tamiya. Watch it next time.'

Το βλέμμα του έπεσε πάνω στη Μόνικα.


'Έλεγες λοιπόν για τον Πεντρόζα' του είπα για να τον αποσπάσω. 'Α ναι... έχω κάνει σχέδιο μόλις τελειώσει το championship'. 'Τι σχέδιο;' 'Θα έρθουν ξαδέλφια από Κεντάκυ κλειδώσουν μικρό αχώνευτο σε φορτηγό με λυσσασμένα καθαρόαιμα Kentucky κοτόπουλα και θα τον πάνε μέχρι την Αλαμπάμα. Αυτό θα τον μάθει να τα βάζει με τον καλύτερο.' 'Το Ρόσσι;' 'ΕΜΕΝΑ'. 'Α ναι συγνώμη μου διέφυγε.'

Αφήσαμε το Kentucky Kid στον πόνο του και συνεχίσαμε την περιπλάνηση μας στο αχανές εργοστάσιο. Περάσαμε φωτισμένους τεράστιους διαδρόμους, αχανή υπόστεγα, και ανεβοκατεβήκαμε ατέλειωτους ορόφους. Και στο βάθος ενός διαδρόμου γεμάτο από τρόπαια βλέπουμε μια κάθε άλλο παρά διακριτική ταμπέλα που έπιανε τη μισή πόρτα. 'Chief Designer'.




'Αυτό είναι' λέω στη Μόνικα. 'Η απόλυτη συνέντευξη. Φύγαμε'. Άνοιξα διστακτικά την πόρτα και είδα ένα χαμογελαστό Ιάπωνα να έχει σκύψει πάνω από ένα παιδάκι που μουτζουρώνει ένα χαρτί. Τον ακούω να του λέει 'κάτω το μοτέρ, πάνω η σέλα, μην το ξεχνάς!'. Μας βλέπει, και γυρνάει γελαστός ακόμα προς εμάς. 'Καλημέλα τιμημένοι επισκέπτες. Πως μπολώ να σας εξυπηλετήσω;' 'Συγνώμη αλλά το πιτσιρίκι τι κάνει;' 'Σχεδιάζει! Ποτέ μην υποτιμάς τη φαντασία ενός παιδιού! Αρχή του πεφωτισμένου Σοιχίρο!'

Σκύβω και βλέπω να έχει κάνει κάτι σαν CBX1050 εξακύλινδρο εντούρο με μια μάσκα από μοτάρντ. 'Ερμ... συγνώμη αλλά αυτό τώρα...' Ο Ιάπωνας με κοίταξε παγερά. 'Θα σου πω μια λέξη μόνο. Μπεμβέ.' 'Χμ... ναι συγνώμη.΄

Καθίσαμε αναπαυτικά και άρχισα να τον ρωτάω. 'Πείτε μου κατά πόσο περνάει η τεχνολογία σας των GP στην παραγωγή;' '100%!' πετάχτηκε. 'Ναι κοιτάξτε μη λέμε τώρα κι ότι μας κατέβει, κανένα παράδειγμα;' 'Να ας πούμε το σύστημα εκκίνησης του Πεντλόζα πέλασε αυτούσιο στο XRF-500'. Το σκέφτομαι λίγο. Μπα. Το ξανασκέφτομαι. Πάλι μπα. 'Το ποιό;' 'Το σύστημα εκκίν-' 'Όχι σε ποιο πέρασε;' 'Στο XRF-500'. 'Συγνώμη για την αμάθεια μου και που είμαι ένα χαμερπές σκουλήκι που δε γνωρίζει όλα τα μοντέλα ω τιμημένε αλλά τι διάολο είναι το XRF-500;' 'Χολτοκοπτικό.' 'Ε;' 'Χολτοκοπτικό, ξέρεις βλουμ βλουμ τακ τακ'. 'Ναι ξέρω τι είναι χολτοκοπτικό, αυτό που κόβει τη χρόη... ε.. χλόη, θα με τλελάνετε στο τέλος - και περνάτε τεχνολογία από τις μοτοσυκλέτες στα χορτοκοπτικά;' 'Γιατί βλέπεις εσύ να την πελνάμε στις μοτοσυκλέτες' είπε κι άρχισε να γελάει σαν γάιδαρος με κοκκίτη. 'Συγνώμη, παλιό ανέκδοτο Χόντα. Αλλά είναι αλήθεια! Έχουμε ένα χολτοκοπτικό που είναι η ναυαλχίδα της σειλάς μας, ίδιο το Deauville αλλά με λεπίδες. Έχουμε κι ένα ελαφλωμένο που μοιάζει με το FMX.'

'Kι αυτά τα σχεδιάσατε εσείς;' 'Μελικά ναι. Αλλά δεν είναι το μόνο που κάνω. Κατασκοπεύω και τον ανταγωνισμό και εξετάζω λεπτομελώς κάθε τι για να είμαι σίγουλος ότι το δικό μας είναι καλύτελο. Χρειάζεται φοβελή ανάλυση ώστε στα σημεία η δική μας μοτοσυκλέτα να κελδίζει παντού! Να σας δώσω ένα παλάδειγμα!'

Χαμήλωσε τα φώτα κι εμφανίστηκε μια φωτογραφία από προτζέκτορ με ένα FMX και δίπλα ένα θηριώδες ΚΤΜ. 'Αυτό θέλω να το δω' ψιθύρισα στη Μόνικα. 'Λοιπόν τώλα θα αναλύσουμε εξονυχιστικά τις μοτοσυκλέτες.' 'Μάλιστα'.

Έγειρε λίγο πίσω και τις κοίταξε με μισόκλειστα μάτια. 'Το δικό μας είναι πιο όμολφο! Βλάκα αυστλιακό πολτοκαλί μηχανάκι! Χαχαχαχα! Και τα δικά μας αυτοκόλλητα είναι καλύτελα!'

Άναψε πάλι τα φώτα. Με κοίταξε θριαμβευτικά. 'Πάει κι αυτό.'

Μου γύρισε το μάτι ανάποδα. 'Συγνώμη έτσι τα μελετάτε; Ιπποδύναμη κτλ δεν τα κοιτάτε καθόλου;' ΄Πήρε ένα βλέμμα απόγνωσης και κοίταξε το ταβάνι υψώνοντας τα χέρια. 'Μα είναι πολτοκαλί! Και τετλάγωνο!' Κοίταξα τη Μόνικα. Αυτό θα έπαιρνε αρκετή ώρα.

Σαν σωστός (και δαιμόνιος, μην ξεχνιόμαστε) ρεπόρτερ όμως έπρεπε να φύγω από το εργοστάσιο με κάτι που να μην το έχει δει κανείς. Με αυτό που βρίσκεται πίσω από τη λάμψη και τα φώτα. Με τα καταχθόνια στρατηγικά σχέδια της επιχείρησης για το απώτερο μέλλον, τα επτασφράγιστα μυστικά που θα κρύβονταν κάπου βαθειά, πολύ βαθειά στα έγκατα του εργοστασίου.

Και όχι, δεν το λέω σαν δικαιολογία επειδή δεν είδα το φρεάτιο, κάτω ήθελα να πάω. Βρέθηκα σ’ ένα ανήλιαγο υπόγειο, υγρό και γκρίζο, με μια μεταλλική πόρτα απέναντι μου που έλεγε ‘Μυστικά σχέδια, παρακαλώ κλείνετε την πόρτα και αμολάτε τα σκυλιά.’

Όπως το περίμενα. Το κλειδί ήταν κάτω απ’ το χαλάκι. Άνοιξα αργά την πόρτα και προχώρησα. Η Μόνικα με ακολούθησε και ξαφνικά είδα ότι είχε βγάλει τη δερμάτινη στολή της και είχε μείνει μ’ ένα φανελάκι που κολλούσε πάνω της απ’ τον ιδρώτα και το λάδι και ένα σορτσάκι που υπέφερε. ‘Καλά τι κάνεις; Γιατί με αποπροσανατολίζεις τώρα;!’ της ψιθύρισα. ‘Καλά τους αναγνώστες σου δεν τους σκέφτεσαι;’ μου αντιγύρισε. ‘Δέκα σελίδες Χόντα, θέλουν ένα break οι άνθρωποι. Άσε που μου χουν στείλει 500 μέιλ και μου ζητάνε ένα σωρό πράγματα.’ ‘Μέιλ; Εσένα;’ ‘Ναι γιατί;’ ‘ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ είναι η στήλη. Τι θα πει σου στέλνουν μέιλ;’ ‘Ζηλεύεις;’ ‘ΕΓΩ;’ ‘Ναι, Την επιτυχία μου’. ‘Κανόνισε να μη σε βάλω στο επόμενο επεισόδιο. Μόνο σε διαφημίσεις για φέτα θα παίζεις.’ ‘Και εσώρουχα.’ ‘Έστω! Φέτα και εσώρουχα!’ Αυτό την έκανε να ηρεμήσει. Το επόμενο που συνέβη έκανε και μένα να ηρεμήσω.

Από το βάθος του διαδρόμου βλέπω να ‘ρχεται πάνω μου ένα παπί. Καρφί. Δεν το οδηγεί κανείς. Αλλά πάει σφεντόνα. Μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει έχω φάει την ποδιά στο κούτελο κι έχει περάσει από πάνω μου. Και πριν προλάβω να συνέλθω έχει κάνει αναστροφή και μ’ έχει περάσει και μια ανάποδα να ισιώσω. Αρχίζω να κυνηγάω το παπί που στρίβει ξαφνικά δεξιά μέσα σ’ ένα εργαστήριο.

Μπαίνω και κάνω μια βουτιά να αρπάξω το παπί του εξορκιστή. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνω μπάλα με το παπί κι ένα γέρο σεβάσμιο ιάπων που είναι καλωδιωμένος απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια. Πριν συνέλθω απ’ το σοκ βλέπω μέσα σε μια τεράστια γυάλινη προθήκη ένα σώμα παγωμένο και ακίνητο. Με πιάνει πανικός. Προσπαθώ αμέσως να θυμηθώ την εκπαίδευση μου στις πολεμικές τέχνες και αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω καμία εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες. Εντάξει, εκτός από σούζα, αλλά αυτό δεν πιάνεται.

‘Ποιος είν’ αυτός ο παγάκιας; Τι έχετε κάνει δω πέρα;’ ‘Ηλέμησε τιμημένε επισκέπτη βλάκα που έπεσε φλεάτιο σαν τυφλή αλογόμυγα που κάθεται σε σκύλο.’ ‘Ε;’ ‘Αυτό είναι Σοιχίλο.’ ‘Τι; Τον έχετε καταψύξει;! Βοκτάς ο Σοιχίρο;!’ ‘Γιατί, Ντίσνευ είναι καλύτελο;’ ‘Ε… τώρα….’ ‘Ακλιβώς.’ ‘Και τι κάνετε εδώ;’ ‘Φτιάχνουμε μοτοσυκλέτα μέλλοντος. Τόπ σήκλετ. Κανείς δεν ξέλει.’ ‘Και τι είναι η μοτοσυκλέτα του μέλλοντος; Παπί;’ ‘Ξέλεις πόσο έχει πουλήσει παπί;’ ‘Καλά σ’ αυτό…’ ‘Αυτό παπί είναι επανάσταση. Είναι Dream Duck 250.’ ‘A… ε… και τι κάνει;’ ‘Δεν χλειάζεται βενζίνα. Ούτε οδηγό. Ούτε να σταματήσει πελίπτελο να λωτήσει από πού πάνε κάπου. Ούτε ταχύτητες.’ ‘Δηλαδή;’ ‘Kάθεσαι πάνω και λες παπί που να πάει. Και πάει. Φιλοσοφία Χόντα είναι απλότητα.’ ‘Και δουλεύει;’ ‘Αν δεν το καβαλήσει ηλίθιο άνθρωπο και πέσει σε φρεάτιο ναι.’ ‘Μπηχτή ήταν αυτή;’ ‘Εντελώς’.

Παύση.

‘Και γιατί μου τα λες όλα αυτά;’ ‘Γιατί δεν θα βγείς ζωντανός από δω μέσα.’ Αρπάει ένα τηλεχειριστήριο α λα Wii και ξαφνικά δεκάδες παπιά ζωντανεύουν. Αρπάω τη Μόνικα απ’ το μπράτσο και τρέχουμε ουρλιάζοντας το διάδρομο με τα παπιά να κινούνται αθόρυβα και καλύπτοντας προδιαγραφές Euro 7 στο κατόπι μας. ‘Στη σκάλα!’ ουρλιάζω στη Μόνικα βλέποντας δεξιά μας. Μου φωνάζει τρέχοντας ‘Οι αναγνώστες μου θα περίμεναν να σκιστεί ίσως λίγο το φανελά-’ ‘Δε θα το συζητήσουμε τώρα! Τρέχα!’

Ανεβαίνουμε τη στριφογυριστή σκάλα σα τρελοί με τα παπιά στο κατόπι μας. ‘Κοίτα αναρτήσεις τα ρημάδια! Στο 1300 δεν ήξεραν να βάλουν ένα μπροστινό της προκοπής;’ Διασχίζουμε αίθουσες με χορτοκοπτικά, αεροπλάνα, κέρατα και βλέπω δεξιά μου τον περίβολο. Περνάμε αέρα πατώντας κάτι χρυσάνθεμα και τα παπιά κάνουν γυροβολιά (σκέφτομαι να το βγάλω και σε video game αυτό). Φτάνουμε στο 1300 και πηδάμε πάνω με τα παπιά απελπιστικά κοντά μας. Στην πόρτα του εργοστασίου σταματούν. Παίζουν απειλητικά τα φώτα και ξαναγυρνάνε αθόρυβα στις φωλιές τους…

Επιτέλους ασφαλείς…

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ!

Σαν σωστός (και δαιμόνιος, μην ξεχνιόμαστε) ρεπόρτερ όμως έπρεπε να φύγω από το εργοστάσιο με κάτι που να μην το έχει δει κανείς. Με αυτό που βρίσκεται πίσω από τη λάμψη και τα φώτα. Με τα καταχθόνια στρατηγικά σχέδια της επιχείρησης για το απώτερο μέλλον, τα επτασφράγιστα μυστικά που θα κρύβονταν κάπου βαθειά, πολύ βαθειά στα έγκατα του εργοστασίου.

Και όχι, δεν το λέω σαν δικαιολογία επειδή δεν είδα το φρεάτιο, κάτω ήθελα να πάω. Βρέθηκα σ’ ένα ανήλιαγο υπόγειο, υγρό και γκρίζο, με μια μεταλλική πόρτα απέναντι μου που έλεγε ‘Μυστικά σχέδια, παρακαλώ κλείνετε την πόρτα και αμολάτε τα σκυλιά. Προχωρήσαμε με προσοχή προς την πόρτα, τοίχο τοίχο. Ξαφνικά ακούω ένα παράξενο ήχο. Η Μόνικα με κοιτάει αθώα με ύφος 'δεν φταίω εγώ' και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι ένα καρφί στον τοίχο έχει κάνει ένα βαθύ σχίσιμο στο φανελάκι της με αποτέλεσμα το δεξί της στήθος να βρεί επιτέλους την ευκαιρία να αναπνεύσει. 'Έτσι θα το φοράς τώρα;' της ψιθύρισα. 'Ωραίος τρόπος να μην τραβάμε την προσοχή!' 'Έχεις δίκιο' μου είπε και άρχισε να το βγάζει αργά και με δυσκολία μια και είχε κολλήσει πάνω της κυριολεκτικά από το λάδι. 'Δεν εννοούσα αυτό!' της είπα. 'Αν θέλεις...' μου λέει και βάζει μια ποδιά από πάπια πάνω απ΄το λαιμό της που καλύπτει το στήθος της μετά βίας. 'Βγάλτο αυτό! Θα δούμε αν βρούμε τίποτα από Goldwing, αυτό δε σου κάνει! Πάμε γιατί θα μας δει κανείς!' Συνεχίσαμε προσεκτικά.

’Όπως το περίμενα. Το κλειδί ήταν κάτω απ’ το χαλάκι. Άνοιξα αργά την πόρτα και προχώρησα. Ξαφνικά, από το βάθος του διαδρόμου βλέπω να ‘ρχεται πάνω μου ένα παπί. Καρφί. Δεν το οδηγεί κανείς. Αλλά πάει σφεντόνα. Μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει έχω φάει την ποδιά στο κούτελο κι έχει περάσει από πάνω μου. Και πριν προλάβω να συνέλθω έχει κάνει αναστροφή και μ’ έχει περάσει και μια ανάποδα να ισιώσω. Αρχίζω να κυνηγάω το παπί που στρίβει ξαφνικά δεξιά μέσα σ’ ένα εργαστήριο.Μπαίνω και κάνω μια βουτιά να αρπάξω το παπί του εξορκιστή. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνω μπάλα με το παπί κι ένα γέρο σεβάσμιο ιάπων που είναι καλωδιωμένος απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια. Πριν συνέλθω απ’ το σοκ βλέπω μέσα σε μια τεράστια γυάλινη προθήκη ένα σώμα παγωμένο και ακίνητο. Με πιάνει πανικός.

Προσπαθώ αμέσως να θυμηθώ την εκπαίδευση μου στις πολεμικές τέχνες και αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω καμία εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες. Εντάξει, εκτός από σούζα, αλλά αυτό δεν πιάνεται.


‘Ποιος είν’ αυτός ο παγάκιας; Τι έχετε κάνει δω πέρα;’ ‘Ηλέμησε τιμημένε επισκέπτη βλάκα που έπεσε φλεάτιο σαν τυφλή αλογόμυγα που κάθεται σε σκύλο.’ ‘Ε;’ ‘Αυτό είναι Σοιχίλο.’ ‘Τι; Τον έχετε καταψύξει;! Βοκτάς ο Σοιχίρο;!’ ‘Γιατί, Ντίσνευ είναι καλύτελο;’ ‘Ε… τώρα….’ ‘Ακλιβώς.’ ‘Και τι κάνετε εδώ;’ ‘Φτιάχνουμε μοτοσυκλέτα μέλλοντος. Τόπ σήκλετ. Κανείς δεν ξέλει.’ ‘Και τι είναι η μοτοσυκλέτα του μέλλοντος; Παπί;’ ‘Ξέλεις πόσο έχει πουλήσει παπί;’ ‘Καλά σ’ αυτό…’ ‘Αυτό παπί είναι επανάσταση. Είναι Dream Duck 250.’ ‘A… ε… και τι κάνει;’ ‘Δεν χλειάζεται βενζίνα. Ούτε οδηγό. Ούτε να σταματήσει πελίπτελο να λωτήσει από πού πάνε κάπου. Ούτε ταχύτητες.’ ‘Δηλαδή;’ ‘Kάθεσαι πάνω και λες παπί που να πάει. Και πάει. Φιλοσοφία Χόντα είναι απλότητα.’ ‘Και δουλεύει;’ ‘Αν δεν το καβαλήσει ηλίθιο άνθρωπο και πέσει σε φρεάτιο ναι.’ ‘Μπηχτή ήταν αυτή;’ ‘Εντελώς’.Παύση.

‘Και γιατί μου τα λες όλα αυτά;’ ‘Γιατί δεν θα βγείς ζωντανός από δω μέσα.’ Αρπάει ένα τηλεχειριστήριο α λα Wii και ξαφνικά δεκάδες παπιά ζωντανεύουν.

Η σωτήρια επέμβαση της Μόνικα έσωσε την κατάσταση. 'Τώρα νομίζω είναι καλά;' ψιθύρισε χωρίς να καταλάβω τι εννοεί. Άρχισε να βγάζει αργά το σορτσάκι της, περνώντας το με προσοχή πάνω από τις μπότες, μια διαδικασία που πήρε αρκετή ώρα λόγω μήκους ποδιού. Το άφησε απαλά κάτω και έμεινε μ' ένα μικρό Ducati εσώρρουχο σε μια εικόνα που αν την έβλεπε ο Stoner θα είχε στουκάρει στην ευθεία. Ούτε ο σεβάσμιος Ιάπων την είδε γιατί είχε λιποθυμήσει προ πολλού.










Ξαφνικά ακούστηκε ένα κρακ, κι αμέσως ένα πιο δυνατό. 'Κάτι γίνεται, συνέχισε!' της φώναξα. Χαμογέλασε και με αργές κινήσεις αντί να βγάλει το φανελάκι της άρχισε να το τραβάει από το σχίσιμο του καρφιού, σχίζοντας αργά το ύφασμα και ξεκολλώντας το πάνω από το κορμί της σε λωρίδες. Κι άλλο κρακ, πιο δυνατό. Κι ακόμα να καταλάβω από που ακούγεται παρόλο που έχω τσεκάρει και το παντελόνι μου 60 φορές. 'Τώρα;' μου λέει και τη βλέπω να φοράει μόνο το εσώρρουχο και τις μπότες. 'Μου έρχονται κάτι ιδέες να σου πώ την αλήθεια..' 'Α, ξέρω' μου ψιθυρίζει και δένει αργά τα μαλλιά της πίσω σε αλογοουρά χρησιμοποιώντας μια μικρή φλάντζα και τεντώνοντας το σώμα της όλο πίσω, ισορροπώντας στις μύτες των ποδιών. Κοιτάει ξανά μπροστά, σκύβοντας ελαφρά κάτι που για κάποιο λόγο μου έφερε στο μυαλό το Εκκρεμές του Φουκώ σε διπλή έκδοση και τραβώντας το δάκτυλο της αργά πάνω στο λαδωμένο της στήθος το έφερε στο στόμα της, γλύφοντας το προσεκτικά. Μια σταγόνα λάδι κύλησε από την γωνία των χειλιών της, κάτω στο λαιμό, σταμάτησε για λίγο στη βάση του λαιμού και μετά συνέχισε αβίαστα προς τα κάτω. 'Τώρα; Καλύτερα;' Τότε ακούγεται ένα τελευταίο τρομακτικό κρακ και το πάτωμα γεμίζει νερά. Και τότε άκουσα τη φωνή του.

'Που είμαι; Τι συμβαίνει; Πώς έλιωσαν οι πάγοι;'

'Σοιχίρο! Δάσκαλε!' του φωνάζω χωρίς να πιστεύω στα μάτια μου.

'Πάρτε με από εδώ μέσα'

Κουβαλώντας τον αδύναμο ακόμα Σοιχίρο παίρνουμε τις κατακόμβες και βγαίνουμε σε ένα ξεχασμένο μέρος του εργοστασίου. Ξαφνικά τον ακούω να λέει ξέπνοα 'Θεέ μου τι'ν' αυτό;' Κοιτάω την αφίσσα που δείχνει. 'Deauville'. 'Όχι θεέ μου, εμείς το κάναμε αυτό; Όχι δεν είναι δυνατόν, όχι... και το άλλο τι είναι;' 'Σκούτερ 700άρι, Silverwing'. 'Σε παρακαλώ πάρε με από δω μέσα'.

Βγαίνουμε προσεκτικά στον περίβολο αλλά μας βλέπουν. Τρέχοντας σαν τρελλοί με λυσσασμένους executives να μας κυνηγάνε και να μας πετάνε marketing plans ανεβαίνουμε όλοι στο 1300. 'Επιτέλους ένα μηχανάκι της προκοπής!' φωνάζει. 'Ναι, θα τους ξέφυγε' του λεω. 'Σε πειράζει να κάτσεις ανάμεσα σε μένα και τη Μόνικα;' 'Καταψυγμένος ήμουν, δεν ήμουν ανίκανος. Ερώτηση είν' αυτή;'

Τρικάβαλο και με τις μπάντες. 'Πάρε με από την Ιαπωνία' μου φωνάζει δυνατά. 'Πήγαινε με σε ένα άσημο εργοστάσιο. Σε κάτι άλλο. Θ' αρχίσω τη Νέα Επανάσταση από κεί.'

Άνοιξα δυνατά το γκάζι και το 1300 μούγκρισε και χάθηκε στο σούρουπο.

'Κρυώνω' είπε η Μόνικα.

'Σταμάτα να με σφίγγεις ω Δάσκαλε, με κάθε σεβασμό θα σας βαρέσω'

Κάτι μου έλεγε ότι μας περίμεναν χοντρά κόλπα.

ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΛΑΖΑΡΟΣ