αγράμματος από επιλογή η από ανάγκη?

[γιαγια αρκουδα]

Από όταν θυμάμαι την ζωή μου σε ηλικία 5 χρόνων (1965) αποφάσισαν να χωρίσουν οι γονείς μου μάλιστα η μάνα μου ήταν έγκυος στην αδελφή μου.
Δεν αναφέρομαι στο ποιος έφταιγε και ποιος όχι στο χωρισμό το ποσοστό εύθηνης το έχουν και οι δυο προπαντός όταν υπάρχουν παιδιά στην μέση.
Μεγαλώσαμε με την γιαγιά μου και το 69 σε ηλικία 9 χρόνων ο πατριός μου που ήταν με την μάνα μου στην Γερμανία αποφάσισε να μειώσει τα οικογενειακά βάρη και με έστειλαν στην Αθήνα στον πατέρα μου.
Ο πατέρας μου βέβαια είχε παντρευτεί και αυτός πρόσφατα και η μητριά μου μόλις γέννησε την αδελφή μου βρήκε αμέσως σε τιμή ευκαιρίας οικιακή βοηθό.
Το πρωί σχολείο και το βράδυ μπέμπη σιτηνγκ. Αμέσως μετά ήρθε και ο αδελφό μου και οι απογευματινές υποχρεώσεις αυξηθήκαν περισσότερο όποτε οι λιγοστές στιγμές για διάβασμα και γράψιμο πήγαν περίπατο…..
Γυρνώντας από το σχολειό έπρεπε να βοηθήσω στης δουλειές του σπιτιού(καθαριότητα) να απλώσω να αλλάξω τα αδέλφια μου . να τα νταντέψω να τα ταΐσω κλπ να κάνω δηλαδή δουλειές να μην είμαι ένα άχρηστο τομάρι στο σπίτι ένας χαραμοφάης όπως έλεγε η μητριά μου.
Τελειώνοντας το δημοτικό όρχησε το ψιστηρη στον πατέρα μου το τι θα γίνω αν θα γίνω τεμπέλης και ότι πρέπει να πάω για δουλειά. Οπότε αμέσως βρέθηκε δουλειά βοηθός υδραυλικού για να μην τεμπελιάζω.
Το απόγευμα που γύριζα από την δαυλιά έπρεπε να είμαι χρήσιμος και στο σπίτι να μην με ταΐζουν τζάμπα όποτε το μπέμπη σιτινκ και οι δουλείες του σπιτιού ήταν στο καθημερινό μου πρόγραμμα.
Το θέμα σαν παιδί να παίξω ήταν λέξη απαγορευμένη. Και το ότι έκανα παράπονα στον πατέρα μου ότι δεν αντέχω είμαι κουρασμένος έπεφταν στο κενό.
Ο καιρός περνούσε και 13 χρόνων πια έχοντας ένα χρόνο και στην οικοδομή τα χέρια μου είχαν δυναμώσει από το κουβάλημα του ντενεκέ με την λάσπη αλλά και το άνοιγμα σπειρωμάτων με τους βιδολόγους χειρός .
Είναι τέλος Αύγουστου και στην δουλειά για δυο μέρες κουβαλάμε καλοριφέρ και μοιράζουμε στους ορόφους. Τα πόδια μου τρέμουν από την κούραση όταν γυρίζω σπίτι. Η μητριά μου αποφασίζει ότι αυτή θα σκουπίζει και εγώ θα σφουγγαρίζω …. Αν και δεν έχω κουράγιο να περπατήσω δεν τολμώ να φέρω αντίρρηση. Κάποια στιγμή δεν αντέχω και καταρρέω και κάθομαι στο πάτωμα.
Την βλέπω να έρχεται ουρλιάζοντας και με το σκουπόξυλο πάει να με χτυπήσει .
Ο κόμπος πια έχει φτάσει το χτένι που λένε έχω φάει αρκετό ξύλο από αυτήν και την ώρα που το σκουπόξυλο κατεβαίνει με φόρα επάνω μου το αρπάζω και το τραβώ.
Η σκούπα φεύγει από τα χέρια της και την γυρίζω κατά πάνω της εγώ πια .
Η σκούπα πέφτει με τόση δύναμη στην πλάτη της που σπάει το σκουπόξυλο. Πετώ το κομμάτι και τρέχω έξω από το σπίτι για να μην με πιάσει.
Αργά το απόγευμα βλέπω τον πατέρα μου να τριγυρίζει με το μηχανάκι να με ψάχνει. Εμφανίζομαι μπροστά του και ακούω κατσάδα που αντέδρασα έτσι. Η μητριά μου δεν με θέλει πια στο σπίτι όποτε όπως έστρωσα να κοιμηθώ και φεύγει.
Κάπου ένιωσα οργή να με πλημμυρίζει αλλά και πείσμα ότι δεν θα γυρίσω παρακαλώντας.
Οι μέρες περνούσαν το πρωί οικοδομή και το βράδυ κοιμόμουν δεμένος από την ζώνη μου σε ένα φιλόξενο δέντρο κάπου στα μελίσσια.
Μπήκε ο Σεπτέμβριος άρχισαν τα πρωτοβρόχια και τα προσωρινά καταλύματα για να με προστατευόσουν από την βροχή δεν θα μπορούσαν να με καλύψουν από το κρύο του χειμώνα. Όσο για σπίτι ποιος θα νοίκιαζε το 1973 σπίτι σε ένα 13 χρόνο ???