Η “συνωμοσία” πίσω από την συναίνεση

[ortho]

Η εμμονή του Γιώργου Παπανδρέου σε συναίνεση από την αξιωματική αντιπολίτευση προκειμένου να εφαρμόσουν από κοινού το Μνημόνιο, δεν έχει ανάλογο πολιτικό προηγούμενο. Μία κυβέρνηση η οποία διαθέτει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και υπερασπίζεται μία πολιτική με την οποία η αντιπολίτευση, καλώς ή κακώς, διαφωνεί, επιμένει να την υλοποιήσουν πάση θυσία μαζί. Αυτό, βάζει σε σκέψεις. Γιατί δεν το κάνει μόνη της; Εδώ και 2-3 μήνες το υπουργικό σχήμα έχει παραλύσει, οι στόχοι έχουν πέσει έξω, ανακοινώνεται Αρμαγεδδών νέων μέτρων και ο πρωθυπουργός αντί να ασχολείται με το πώς θα μαζέψει την κυβέρνηση του, κυνηγά τον Σαμαρά να συναινέσει. Προφανώς κάτι «παίζεται».
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΪΚΑΣ
Υπάρχει κάτι βαθύ που φαίνεται να ανησυχεί την τρόικα και την κυβέρνηση και το οποίο από μόνο του δικαιολογεί την εγχώρια και ξένη εμμονή να συναινέσει η ΝΔ : Το κενό νομιμοποίησης το οποίο υπάρχει στη δανειακή σύμβαση για τα 110 δισ. ευρώ η οποία καίτοι προβλέπει σαφώς παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε πλείστους τομείς(!), ψηφίστηκε με απλή πλειοψηφία από τη Βουλή. Μήπως οι δανειστές ανησυχούν ότι αν αλλάξει η κυβέρνηση, θα αμφισβητηθεί η ισχύς της σύμβασης και θα χάσουν τα όσα πρωτοφανή έχουν κατοχυρώσει; Μήπως η κυβέρνηση ανησυχεί ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αναζητηθούν ευθύνες για αυτούς που υπέγραψαν και δέσμευσαν παρανόμως τη χώρα; Και λέμε «παρανόμως» διότι αυτή είναι η άποψη πανεπιστημιακών. Μήπως η συναίνεση στο Μνημόνιο 2 επιζητείται για να «νομιμοποιηθεί» αναδρομικά με τις ψήφους και της αξιωματικής αντιπολίτευσης το Μνημόνιο 1; Αν συμφωνήσει η ΝΔ, εξάλλου, ποιος μπορεί να αναζητήσει τυχόν ευθύνες στο μέλλον; Όχι πάντως μία ΝΔ που θα έχει συναινέσει. Ας δούμε ποια είναι η άποψη πανεπιστημιακών η οποία μπορεί να φωτίσει το μυστήριο της συναίνεσης:
ΣΤΟΝ «ΑΕΡΑ» ΛΟΓΩ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
«Στην περίπτωση κατά την οποία η κύρωση διεθνούς σύμβασης πρέπει να γίνει κατά το άρθρο 28, παρ. 3 του Συντάγματος, με την αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών, είναι πρόδηλο το καθήκον του Προέδρου της Δημοκρατίας να αναπέμψει στη Βουλή τις διατάξεις οι οποίες ενώ είναι το προϊόν διεθνούς καταναγκασμού της χώρας, ψηφίστηκαν απατηλώς ως απλό σχέδιο νόμου με την απλή κυβερνητική πλειοψηφία των παρόντων και όχι με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία των 3/5…» Πρόκειται για «αντισυνταγματικώς και συνακόλουθα ακύρως ψηφισμένο σχέδιο νόμου…»
Τάδε έφη Κώστας Μπέης, ομότιμος καθηγητής της πολιτικής δικονομίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Αν ο κ. Μπέης έχει δίκιο, η ανησυχία κυβέρνησης και δανειστών είναι κατανοητή.
Ας δούμε και τη άποψη του Γιώργου Κασιμάτη, καθηγητήτου Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ… ΥΠΟΓΡΑΦΗ
«Ο όρος γενικής παραίτησης από τα δικαιώματα (ασυλία) εθνικής κυριαρχίας, και μάλιστα αμετάκλητα και άνευ όρων, είναι πρωτοφανής… Δεν έχω βρεί, ούτε μου έχει υποδείξει κανείς άλλη διεθνή σύμβαση στην οποία να έχει μπει τέτοιος όρος. Ούτε στις διομολογήσεις. Αυτή η υποδούλωση δεν έχει γίνει ποτέ…»
Παραίτηση από εθνική κυριαρχία με απλή πλειοψηφία της Βουλής;. Ούτε καν. Η Βουλή δεν ψήφισε ποτέ τη δανειακή σύμβαση, μόνο το Μνημόνιο. Τη σύμβαση υπέγραψε μόνος του ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος , αφού ψηφίστηκε το Μνημόνιο, προώθησε τροποποιημένη προς ψήφιση τη σχετική διάταξη, η οποία ενώ αρχικά προέβλεπε κύρωση της δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, στη νέα της μορφή αντικαταστάθηκε η λέξη «κύρωση» από τη λέξη «συζήτηση»!

…ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΕΠΙΣΗΣ
Σχετικά με την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, ο κ. Κασιμάτης λέει τα εξής: «Δεσμεύεται ολόκληρη η δημόσια περιουσία. Είτε αυτή είναι κινητή είτε ακίνητη, είτε είναι αξιόγραφα, είτε είναι χρήμα, είτε είναι ορυκτός πλούτος, είτε είναι υποθαλάσσιος πλούτος, είτε – αν το συνδέσουμε με τις ασυλίες – είναι η Ολυμπία, οι Δελφοί, η Ακρόπολη, η Κνωσός, για εκμετάλλευση εννοώ… Είναι δεσμευμένα διότι υπάρχει πρόβλεψη να μην δοθεί σε κανέναν άλλο, ως προς το σύνολο της περιουσίας, οτιδήποτε. Έχουν (οι δανειστές) την άμεση προτεραιότητα.»
«ΣΤΕΡΗΣΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ»!
Και προσθέτει τα εξής διαφωτιστικά:
« Όσον αφορά στη τρίτη κατηγορία παραβιάσεων, τις περικοπές, τους φόρους κλπ που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο και τα επικαιροποιημένα Μνημόνια… είναι αντισυνταγματικές … Συνιστούν στέρηση της ιδιοκτησίας και όχι περιορισμό τη ιδιοκτησίας. Τον περιορισμό της ιδιοκτησίας μπορούσε να τον κάνει ο νόμος, για το κοινό συμφέρον, στέρηση ιδιοκτησίας δεν μπορεί… Επίσης, είναι αντισυνταγματικές διότι αντίκεινται στις εγγυήσεις των αντίστοιχων κοινωνικών δικαιωμάτων. Του μισθού εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης. Αυτές τις διατάξεις που είναι όμοιες σε όλα τα σύγχρονα συντάγματα της Ευρώπης εφάρμοσε το Συνταγματικό Δικαστήριο της Λετονίας, της Ρουμανίας και το Ανώτατο Δικαστήριο της Αργεντινής και κήρυξε τα μέτρα αντισυνταγματικά.»
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ
Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για τη νομιμότητα και εγκυρότητα των όσων έχει υπογράψει και εφαρμόσει η κυβέρνηση στο πλαίσιο του Μνημονίου. Έτσι εξηγείται η επιμονή της να εξασφαλίσει τη συναίνεση της ΝΔ, προκειμένου μέσω της έγκρισης του Μνημονίου 2 με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή, να νομιμοποιηθεί αναδρομικά και το πρώτο. Ή τουλάχιστον μέσω της έγγραφης συμφωνίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ζητεί η τρόικα, να επιτευχθεί, με αυτόν τον τρόπο, η νομιμοποίηση όλου αυτού του πλαισίου το οποίο νομικά και πολιτικά βρίσκεται στον αέρα και πιθανόν εγείρει ζήτημα ευθυνών για τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκαν η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, η υποθήκευση δημόσιας περιουσίας και η ανάληψη δεσμεύσεων βάσει των οποίων η χώρα καθίσταται «100% δέσμια από πλευράς εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής» (Κασιμάτης).
Από άρθρο του Λάμπρου Καλαρρύτη στα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ»