Τροχαίο με το κράνος στον αγκώνα...

[gemara]

Παρασκευή μεσημέρι έχω «φάει» 40 λεπτά μέσα στην κίνηση και στον καύσωνα.

Σε κεντρικό δρόμο των Βορείων προαστίων κινιόμουν στους 38C, ο ήλιος κατακέφαλα, με κράνος, γάντια και μπουφάν και εφ’ όσον ήμουν μέσα στην κίνηση ο ιδρώτας έσταζε.

Ο δρόμος στρίβει ελαφρά δεξιά, πηγαίνω δεξιά λωρίδα με κάπου 50-60 χλμ, με τα μάτια να τσούζουν από τον καυτό αέρα και έχω περάσει όλον το Κηφισό (μέχρι 41C έδειξε το θερμόμετρο…) το προηγούμενο μισάωρο μποτιλιαρισμένο λόγω του κύματος εξόδου των αδειούχων. Όσοι βρεθήκατε Παρασκευή μεσημέρι – απόγευμα στην άνοδο του Κηφισού, με καταλαβαίνετε…

Προσπαθώντας να διατηρήσω τις αισθήσεις μου οξείες από την εξάντληση της ζέστης, ετοιμάζομαι να περάσω στην αριστερή λωρίδα που βλέπω ότι είναι άδεια, γιατί η δικιά μου αρχίζει και μποτιλιάρει από το κόκκινο που μάλλον ήταν αναμμένο.

Βγαίνοντας αργά αριστερά, το μπροστινό μου βαν βγαίνει πολύ γρήγορα για τον ίδιο λόγο χωρίς να ελέγξει, του κορνάρω και φρενάρω, αλλά ταυτόχρονα μαζεύομαι αμέσως δεξιά γιατί βλέπω στον αριστερό καθρέφτη μου και ακούω μια «πλακωμένη» street στην αριστερή λωρίδα να κινείται με 90-100 που είναι πάρα πολλά για τις συγκεκριμένες κυκλοφοριακές συνθήκες. Εκ των πραγμάτων είμαι ενοχλημένος γιατί το βαν πήγε να με «σπρώξει» για να πάει εκεί που θέλει και ο συνάδελφος ήρθε με τα χίλια από πίσω μου ξαφνιάζοντάς με χωρίς να τον έχω ενοχλήσει εγώ καθόλου.

Ωχ λέω, θα φιληθεί με το βαν αυτός, και ακάθεκτος στη δεξιά στροφή βγαίνει ακόμη πιο αριστερά στο αριστερότερο μέρος του δρόμου για να μην τον κόψει το βαν.

Αμέσως μετά και ενώ ισιώνει ο δρόμος αφήνω το γκάζι, τον παρακολουθώ και βλέπω ότι υπάρχει μια ουρά από 5-6 αυτοκίνητα που περιμένουν να ανάψει το πράσινο για να φύγουν.

Εν τω μεταξύ συνειδητοποιώ ότι το παλληκάρι εξακολουθεί να κινείται γρήγορα και εκεί που σχεδόν έχω σταματήσει, βλέπω ξεκάθαρα ότι κινείται κατευθείαν πάνω στο σταματημένο αυτοκίνητο και έχει ήδη αργήσει να πατήσει φρένο…

Ξανά η ίδια σκέψη, αυτός θα καρφώσει έτσι που πάει… Τι έπαθε και δεν αντιδρά καθόλου;;;

Τελείως αψυχολόγητα λοιπόν έχοντας φτάσει στα 3 μέτρα πίσω από το Peugeot 206 που ετοιμάζεται να φύγει με το πράσινο, ακούω που μπλοκάρει τα φρένα του (και ABS να είχε, δεν τον έσωζε εκεί που ήταν πλέον) καρφώνει με καμμιά 40+αριά πίσω από το Peugeot, μπαμ, καπνιά από τα λάστιχα και τη σύγκρουση, δεξιά φεύγουν οι καθρέφτες της μηχανής, στο αριστερό διαχωριστικό σταματάει το κράνος που το είχε στον αγκώνα του και το Peugeot ανασηκώνεται ψηλά(!), γιατί φρενάροντας αυτός έφυγε το πίσω μέρος του, πλάγιασε κάτω η μηχανή και καβαλημένος με το πλάι σούρθηκε στην άσφαλτο και χώθηκε από κάτω με τις 2 ρόδες πεσμένες.

Από τη φόρα της σύγκρουσης, ρολάρει το σώμα του και φεύγει από τη μηχανή (ευτυχώς) και στη πρώτη – δεύτερη κολοτούμπα σταματάει όρθιος κατατρομαγμένος στο ύψος του παραθύρου της οδηγού που έχοντας πάθει την πλάκα της και αυτή (δεν έφταιγε σε τίποτε) τον ρωτάει αν χτύπησε χωρίς να την απασχολήσει καθόλου η ζημιά της.

Ξεσκονίζεται, κοιτάει τα χέρια του (κοντομάνικο) βλέπει ότι δεν έχει τίποτε σοβαρό (ούτε γω είδα αίματα) και σαστισμένος ψάχνεται. Τον ρωτάω και γω αν είναι καλά, αν θέλει τίποτε, αλλά μου λέει ότι είναι καλά.

Την είδα όλη τη φάση από πίσω σαν ταινία και αυτό που μάλλον τον έσωσε και δεν διέλυσε το κεφάλι του πάνω στο αυτοκίνητο, ήταν το ότι η μηχανή έπεσε πλαγιασμένη πάνω στο αυτοκίνητο και αυτός έφυγε κατ’ ευθείαν αριστερά στον άδειο δρόμο. Τώρα σίγουρα το σώμα του θα έχει γεμίσει μώλωπες και θα έχει κάμποσα τραβήγματα στους μύες του…

Πέραν της μεγάλης ταχύτητάς του και της «τρελλής» βιασύνης του, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο τον απασχολούσε και κάρφωσε σχεδόν χωρίς αντίδραση μέχρι το τέλος πάνω στο αυτοκίνητο. Τον είχε ζαλίσει η ζέστη (χωρίς κράνος, κοντομάνικο); Τον απασχολούσε τίποτε άλλο; Ποιος ξέρει…

Εφ’ όσον τον είδα καλά και να στέκει στα πόδια του, δεν μπορώ να πω ότι τρόμαξα, αλλά το 50-60 που πήγαινα το έκανα αρκετά λιγότερο και όλα τα επόμενα χιλιόμετρα της ημέρας τα έκανα πολύύύύύ ήρεμα και με αποστάσεις από τα άλλα οχήματα…

Μακάρι όλοι αυτοί που τρέχουν σαν τρελλοί μέσα στην Αθήνα, χώνονται με χίλια ανάμεσα στα αυτοκίνητα να συνειδητοποιήσουν το ότι δεν κερδίζουν πάνω από 1-2 λεπτά από την μία άκρη της πόλης στην άλλη από έναν οδηγό που κινείται ήρεμα, ενώ αυξάνουν εκθετικά τον κίνδυνο να σκοτωθούν για πλάκα…